ΕΠΕΚΤΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ
 

 

ΗΤΑΝ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΗ Η ΠΑΝΑΓΙΑ;

     «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε· παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τὸκον Παρθένος, καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τὴν κληρονομίαν σου». Ειρμός της 9ης ωδής στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

 Εκτυπώσιμο:  

         Η Εκκλησία απαντά άμεσα για την Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία, ότι σ' αυτήν έχουν νικηθεί (ξεπερασθεί) τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Γι' αυτό, όσα λέει ο Ιωάννης ο Θεολόγος δεν έχουν εφαρμογή σ' Αυτήν: «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν». (Α΄ Ιω. 1:8). Αυτό ισχύει για τους άλλους ανθρώπους, όπως λέει και ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας:[1]  

     «Γιατί κανένας από τους άλλους δεν ήταν "καθαρός από ρύπου", όπως λέγει ο προφήτης... Αλλά η πανάμωμη Παρθένος, χωρίς να έχει για πόλη της τον ουρανό, χωρίς να έχει γεννηθεί από τα ουράνια σώματα, αλλά από τη γη -από αυτό το ξεπεσμένο γένος, που ξέχασε την ίδια του τη φύση- και κατά τον ίδιο με όλους τρόπο, μόνη αυτή από όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών αντιστάθηκε από την αρχή ως το τέλος σε κάθε κακία»...

          Το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα, που αφορά την εξασθένηση προς την αμαρτία όλης της ανθρώπινης φύσης, ξεπεράσθηκε από την αγάπη της Παρθένου προς τον Θεό. Γι' αυτό ο άγιος Νικόλαος λέει: «Εξ άλλου ποιος δεν αναγνωρίζει ότι οι κρίσεις του Θεού για την Παρθένο αποδεικνύουν πως ήταν αμέτοχη στην παραμικρή αμαρτία; Γιατί ο ίδιος ο Κριτής, που "δεν κρίνει με προσωποληψία", κρίνοντας και την κοινή μητέρα όλων των ανθρώπων (τήν Εύα) και την Παρθένο, την Εύα, που αμάρτησε, τιμώρησε επιτρέποντας να ζει με λύπη, ενώ την Παρθένο αξίωσε να χαίρει. Αφού λοιπόν η λύπη αρμόζει στους αμαρτωλούς, αυτοί στους οποίους αρμόζει η χαρά είναι φανερό ότι δεν έχουν τίποτε το κοινό με την αμαρτία. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο πριν από την Παρθένο σε κανέναν απολύτως άλλον άνθρωπο μέσα στους αιώνες δεν απηύθυνε ο Θεός το "χαίρε", αφού όλοι ήσαν ακόμη υπόδικοι και μέτοχοι της παλαιάς, κακότυχης κληρονομιάς». Ποιοι όλοι; Όλοι εκτός της Παρθένου. Και συμπληρώνει: 

          Αλλά αυτό γίνεται φανερό και σ' εκείνους που εξετάζουν την προετοιμασία της Παρθένου για τη διακονία του μυστηρίου. Όταν Εκείνη ρώτησε για τον τρόπο με τον οποίο θα πραγματοποιόταν η παράδοξη γέννηση και τι αλλοίωση έπρεπε να υποστεί ώστε να κυοφορήσει και να γεννήσει τον Θεό, ο Γαβριήλ απαντώντας μίλησε για το Άγιο Πνεύμα και τη δύναμη του Υψίστου και άλλα σχετικά. Πουθενά όμως στην χαρμόσυνη αγγελία του Αγγέλου δεν έγινε λόγος για απαλλαγή από ενοχή και για άφεση αμαρτιών.

          Εν τούτοις, αυτή η προετοιμασία θα χρειαζόταν ασφαλώς πριν από οποιεσδήποτε τυχόν άλλες. Γιατί, αφού ο Ησαΐας, όταν επρόκειτο να σταλεί σαν απλός προάγγελος του αγνώστου ως τότε μυστηρίου (της Σαρκώσεως), είχε ανάγκη καθάρσεως και μάλιστα με φωτιά, το γεγονός ότι δεν ζητήθηκε καμμιά κάθαρση από Εκείνη που, όταν έφθασε ο καιρός, χρειάσθηκε να διακονήσει στην πραγματοποίηση του μυστηρίου -κι αυτό όχι μόνο με τη γλώσσα, αλλά προσφέροντας και την ψυχή και το σώμα και όλη την ύπαρξή της- δεν φανερώνει αυτό σαφέστατα ότι δεν είχε τίποτε που έπρεπε να αποβάλει; Αν, δε, υπάρχουν μερικοί από τους ιερούς διδασκάλους που υποστηρίζουν ότι η Παρθένος καθαρίσθηκε από το Άγιο Πνεύμα, πρέπει να θεωρήσουμε ότι λέγοντας κάθαρση εννοούν την προσθήκη χαρισμάτων, αφού οι ίδιοι λένε ότι κατά τον ίδιο τρόπο καθαρίζονται και οι Άγγελοι, στους οποίους βέβαια δεν υπάρχει τίποτε το κακό.

          Αυτή δε ακριβώς την ίδια μαρτυρία φαίνεται ότι ήθελε να δώσει ο Σωτήρας για τη μητέρα Του μετά τη μυστηριώδη γέννηση όταν σε δημόσια συνάθροιση είπε ότι «μητέρα μου και αδελφοί μου είναι όσοι ακούνε το λόγο του Θεού και τον εφαρμόζουν». Αυτά τα είπε θέλοντας να κοσμήση όχι τόσο εκείνους, όσο τη μητέρα Του... Πράγματι, το γεγονός ότι την Παρθένο δεν την τίμησε απλώς με το όνομα της μητέρας ούτε την αποκάλεσε μόνο, αλλά την είχε αληθινά μητέρα, φανερώνει καθαρά ότι αυτή είχε ξεπεράσει κάθε κορυφή αγιότητος. Φανέρωσε ότι αναγνώρισε στην Παρθένο αρετή που τόσο ξεπερνάει κάθε ανθρώπινο μέτρο όσο η πραγματικότητα τα ονόματα... Γιατί, όπως δεν υπήρχε τρόπος να γεννήσει τον Χριστό καλύτερα από ό,τι Τον γέννησε, ούτε να γίνει κατά τρόπο πραγματικότερο μητέρα Του από ό,τι έγινε, αλλά έφθασε στη σχέση της προς Αυτόν στο ακρότατο όριο γνησιότητος, έτσι δεν ήταν δυνατόν να φθάσει και σε μεγαλύτερο μέτρο αρετής από εκείνο με το οποίο έζησε όλη τη ζωή της».

          Μερικοί δεν αντιλαμβάνονται την τελειότητα που αποδίδουν οι άγιοι στη ζωή της Θεοτόκου και σκέπτονται όπως οι προτεστάντες και κάποιοι αιρετικοί ότι υπήρχαν ελαφριές αμαρτίες, συγγνωστά αμαρτήματα, στη ζωή της πριν τον Ευαγγελισμό. Αλλά οι αμαρτίες εμποδίζουν τη χάρη του Θεού, που θα ήταν τότε σ' Αυτήν περιορισμένη, ενώ είδαμε ότι δεν ήταν δυνατόν να φθάσει σε μεγαλύτερο μέτρο αρετής η Παρθένος... Μάλιστα, η Παναγία είχε τις τέσσερεις (4) γενικές αρετές φρόνηση, ανδρεία, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, και τις τέσσερεις (4) γενικές απάθειες στον τελειότατο βαθμό, και μάλιστα διότι αγωνίσθηκε γι’ αυτό, και όχι επίκτητα, όπως ο Υιός της, ως Θεός. «Πρώτη απάθεια είναι η παντελής αποχή από την αμαρτία η οποία γίνεται με έργα, η οποία παρατηρείται στους αρχαρίους. Δευτέρα είναι η παντελής αποβολή των εμπαθών λογισμών, η οποία βρίσκεται στην ανώτερη (από τους αρχαρίους) τάξη. Τρίτη είναι η περί τα πάθη παντελής ακινησία, που συμβαίνει σε όσους βρίσκονται ακόμη ψηλότερα. Και τέταρτη είναι η παντελής κάθαρση και από αυτή τη λεπτή φαντασία των παθών, που απαντάται μόνο στους τελείους».[2]

          Η Παράδοση, στην οποία αναφέρεται αμέσως κατόπιν ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, μας βοηθάει να κατανοήσομε πως έφτασε σε τέτοια τελειότητα η Παρθένος:

          «...Και το εξής είναι σημείο φανερό ότι η μακαρία Παρθένος ήταν απαλλαγμένη από κάθε κακία: το ότι είχε εισέλθει στο αγιώτατο τμήμα του Ναού, τα Άγια των Αγίων που ήσαν άβατα και για τον ίδιο τον Αρχιερέα, αν προηγουμένως δεν είχε καθαρισθή από κάθε αμαρτία, με τον τρόπο βέβαια που ήταν δυνατόν να καθαρίζωνται τότε οι αμαρτίες. Γιατί με το ότι δεν είχε ανάγκη για εξιλαστήριες θυσίες και άλλους καθαρισμούς απέδειξε ότι δεν είχε τίποτε για να καθαρίσει. Και δεν εισήλθε απλώς στα Άγια των Αγίων με αυτόν τον τόσο παράδοξο τρόπο, αλλά και κατοίκησε εκεί από βρέφος μέχρι την νεανική της ηλικία. Δεν υπήρξε έτσι ανάγκη για καθαρτήριες θυσίες ούτε κατά τη γέννηση ούτε κατά την ανάπτυξή της. Και το εκπληκτικό είναι ότι και στους ανθρώπους που ζούσαν εκείνα τα χρόνια δεν φαινόταν να αντιβαίνει σε κανέναν από τους ιερούς θεσμούς αυτό το πράγμα, το να φρίττει δηλαδή και να τρέμει ο Αρχιερεύς να διασχίσει την είσοδο, κι αυτό μια φορά το χρόνο και χωρίς να έχει παραλείψει τις εξιλαστήριες θυσίες, η δε Παρθένος να χρησιμοποιεί τα Άγια των Αγίων σαν κατοικία Της και να τρώγει και να κοιμάται και να περνά εκεί ολόκληρη τη ζωή Της. Συμμετείχε λοιπόν η Παρθένος στα ανθρώπινα, αλλά κατά έναν τρόπο ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους, αφού τα αναγκαία για την τροφή της δεν είχε ανάγκη να της τα προσφέρουν άνθρωποι, αλλά Άγγελος ετοίμαζε το τραπέζι της.

          Αποδεικνύεται λοιπόν το πόσο ήταν ανώτερη από κάθε ψόγο και καθαρότερη από το να χρειάζεται τις καθαρτήριες τελετές του νόμου, πράγμα που ήταν φανερό στα μάτια όχι μόνο Εκείνου που βλέπει τα κρυφά, αλλά και των ανθρώπων. Τόσο η αρετή της ήταν μεγάλη και λαμπρή, ώστε να είναι αδύνατον να μείνει κρυμμένη... Γιατί τι μπορούσε να υπάρξει τόσο μεγάλο, ώστε να συγκαλύψει το μέγεθος της αρετής και της σωφροσύνης εκείνης, η οποία κατά τον προφήτη "εκάλυψε και αυτούς τους ουρανούς"; Γιατί εκείνη που ήταν τόσο ισχυρότερη από όλη την ανθρώπινη κακία, ώστε με μιάς και ευκολότατα να την εξαλείψει ολόκληρη, πώς ήταν δυνατό να συγκαλυφθεί από την αχλύ της κακίας, όταν εμφανίσθηκε»;

          Η Παναγία λοιπόν, ζούσε μέσα στα Άγια των Αγίων ισάγγελη ζωή, δεν περίμενε τον Ευαγγελισμό για να γίνει αναμάρτητη, αυτός της πρόσθεσε τη μέγιστη χάρη να γεννήσει τον Θεάνθρωπο.

          Πρέπει να θυμόμαστε, επίσης τι είναι το προπατορικό αμάρτημα κατά την Ορθόδοξη Παράδοση.[3]

«Το γεγονός ότι ο Αδάμ εξ αιτίας της προσωπικής αμαρτίας του, παρατηρεί ο ιερός Χρυσόστομος, κατέστη θνητός και ως εκ τούτου καθίστανται θνητοί και οι απόγονοί του είναι κατανοητό και εύλογο. Το να καταστεί όμως αμαρτωλός κάποιος άλλος εξαιτίας της παρακοής του Αδάμ, αυτό θα ήταν άδικο και παράλογο». (σελ. 10).

          «Νενόσηκεν ουν (έχει λοιπόν νοσήσει) η φύσις την αμαρτίαν δια της παρακοής του ενός, τουτέστιν Αδάμ. Ούτως αμαρτωλοί κατεστάθησαν οι πολλοί, ουχ ως τω Αδάμ συμπαραβεβηκότες, ου γαρ ήσαν πώποτε, αλλ’ ως της εκείνου φύσεως όντες». (σελ. 12).

          Υπάρχει λοιπόν και φυσική (της ανθρώπινης φύσης) αμαρτία, που είναι χωρισμός αυτής από τον Θεό. Αυτό είναι το προπατορικό αμάρτημα που είχε και η Θεοτόκος, διότι απλούστατα ανήκει και αυτή στο ανθρώπινο γένος (ψυχικά και σωματικά)!... Διότι δύο (2) είναι οι αμαρτίες του Αδάμ κατά την παράβαση της θείας εντολής εξηγεί και ο άγιος Μάξιμος. Η πρώτη, που είναι κατακριτέα, οφείλεται στην προαίρεσή του και η δεύτερη στις συνέπειες από την πρώτη στην ανθρώπινη φύση (=ψυχή και σώμα).

          Συνεπώς η Θεοτόκος ουδέποτε είχε προσωπικές αμαρτίες, και αυτό είναι που έχει σημασία. Ενώ «το ζήτημα για την άρση των συνεπειών του προπατορικού αμαρτήματος σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση δεν είναι η άφεση των αμαρτιών αλλά η απελευθέρωση του ανθρώπου από το κράτος του διαβόλου και του θανάτου και η θεραπεία και ανακαίνιση της αρρωστημένης πεπτωκυίας (πεσμένης) φύσης του».[4]

        Και κατά τον άγιο Νεκτάριο «η προσωπική ενοχή του (προπατορικού) αμαρτήματος άρχεται ευθύς ως το άτομο διαπράξει προσωπική αμαρτία», κάτι που ποτέ δεν συνέβη από την Θεοτόκο.[5]

        Στα ζητήματα αυτά πολλοί κινούνται φιλοσοφικά και ...στο περίπου, κάνοντας εικασίες, παίρνουν μάλιστα γνώμες και από καταδικασμένους αιρετικούς «ὡς ὁ θεοστυγής (βλάσφημος) Νεστόριος, Διόδωρός τε καί ὁ Μομψουεστίας Θεόδωρος καί ἡ τούτων δαιμονιώδης ὁμήγυρις», όπως χαρακτηρίζονται από τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό κάποιοι από αυτούς.[6]

       Και αυτό γιατί οι έχοντες δυτική νοοτροπία δεν βλέπουν την ανωτερότητα της αποκάλυψης των μυστηρίων από τους αγίους σε σχέση με τη φιλοσοφική προσέγγιση που κάνουν γι' αυτά οι διανοητές - επιστήμονες.[7]

Εκτυπώσιμο: https://www.imdleo.gr/diaf/2019/Panagia-anam.pdf 

 

28-Ιουλίου/(10 Αυγ.) 2019

Λεόντιος Μοναχός Διονυσιάτης

www.imdleo.gr

 

ΤΟ ΛΙΑΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ 5G    Το ΜΠΑΜ της Αθήνας - γ. Λαμπρινή 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ: ΣΟΒΑΡOΤΕΡΕΣ ΟΙ ΟΔΟΝΤΟΚΡΕΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ...!!!

+ + +