του Νικολάου Θ. Ζήση, θεολόγου
Πόσο ανόητος θεωρείται ένας ασθενής όταν αρνείται μία μέθοδο θεραπείας που του προτείνουν όλοι οι γιατροί, επειδή θέλει να την προσαρμόσει στις αδυναμίες του! Αλλά και πόσο εγκληματικό θα ήταν να προσπαθήσει ο ανόητος αυτός ασθενής να πείσει και τους άλλους ασθενείς να παραβαίνουν τις συνταγές των ιατρών, και να παραποιήσει τα ιατρικά βιβλία και τα πορίσματα της επιστήμης των τελευταίων αιώνων, ώστε να προσαρμόζονται για τα επόμενα χρόνια στη δική του αρρωστημένη γνώμη και να στερούν έτσι από τους μελλοντικούς ασθενείς τη θεραπεία…
Τι θα έκαναν τότε οι κανονικοί ιατροί; Δε θα κατήγγελαν τα γιατροσόφια του ασθενούς αυτού ψευτογιατρού; Δε θα προστάτευαν την υγιή επιστήμη; Δε θα κατηγορούσαν τους ιατρούς εκείνους που εγκατέλειψαν την αληθινή ιατρική και ανέχθηκαν την ψεύτικη ιατρική του ασθενούς για επικίνδυνη ή και εγκληματική αμέλεια;
Η διδασκαλία και η ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν είναι παρά πνευματική ιατρική, δηλαδή μέθοδος θεραπείας κάθε ανθρώπου από τα αμαρτωλά πάθη που απέκτησε η ανθρωπότητα μετά την πτώση της από τον Παράδεισο (φιλοδοξία, φιλαργυρία, φιληδονία, με μια λέξη φιλαυτία: αγάπη του εαυτού μας εμπαθώς, και όχι αγάπη του Θεού, των συνανθρώπων μας και του εαυτού μας υγιώς). Τη ζωή αυτή μας την δίδαξε ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο φιλάνθρωπος Σωτήρας, και την δίδαξαν εφαρμόζοντάς την με τη Χάρη Του και αναρίθμητα πλήθη των αγίων Μαθητών Του ανά τους αιώνες, Απόστολοι, Μάρτυρες, Όσιοι, Ομολογητές, Προφυλάσσοντας την ορθή πίστη ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη θεραπεία της αμαρτίας.
Επειδή όμως δεν είναι απλή η θεραπεία μας, κάποιοι προσπάθησαν να τη «διευκολύνουν» και να διδάξουν άλλον τρόπο σωτηρίας, που να ανακατεύει τη σωστή «θεραπευτική μέθοδο» του Ιατρού, του Χριστού, με τη δική τους μέθοδο· αυτοί είναι οι αρχηγοί των αιρέσεων, οι αιρεσιάρχες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία για να προστατεύσει τους πιστούς, καταδικάζει ανέκαθεν τη διδασκαλία των αιρεσιαρχών, την αίρεση, και αφορίζει, δηλ. απομακρύνει, τους αιρετικούς από τις συνάξεις των πιστών. Όμως σήμερα δυστυχώς βρίσκονται και πάλι ψεύτικοι γιατροί της ψυχής, ορθόδοξοι κληρικοί και θεολόγοι, οι οποίοι ανακατεύουν την αληθινή ιατρική του Χριστού και των Πνευματοφόρων Αγίων με τα γιατροσόφια των αιρετικών. Το καταστροφικό αυτό ανακάτεμα αλήθειας και ψέματος, πνευματικής ιατρικής και κομπογιαννιτισμού· ονομάζεται Οικουμενισμός.
Η «Οικουμενική Κίνηση» ξεκίνησε ως προσπάθεια πολλών χριστιανικών ομολογιών να βοηθήσουν δήθεν στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων που μάστιζαν τον κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ίδρυση (1948) του «Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.) συνοδεύτηκε και από την πρώτη παρατυπία των ορθοδόξων οικουμενιστών που συμμετείχαν: αποδεχόμενοι το όνομα του Π.Σ.Ε. δέχθηκαν πως όλες οι προτεστάντικες παραφυάδες που συμμετείχαν σ’ αυτό ήταν «εκκλησίες», ενώ το Συμβούλιο της Πίστεως σαφώς παραδέχεται μόνο Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Η Εκκλησία αυτή, η Ορθόδοξη, έχει σαφώς ενιαία πίστη, και γι’ αυτό είναι μία, ακόμη και αν αποτελείται από πολλές τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Οι οικουμενιστές, ορθόδοξοι και μη, διαμόρφωσαν την εξωφρενική “θεωρία των κλάδων” σύμφωνα με την οποία καμία χριστιανική ομολογία, ούτε η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν έχει ολόκληρη την αλήθεια, αλλά μόνο τμήματα αληθείας (όπως ένα δένδρο χωρίζεται στα κλαδιά του)· έτσι προσπαθούν να διαψεύσουν το Χριστό και τους Αποστόλους που τονίζουν ότι η Εκκλησία δεν θα παύσει ποτέ να υπάρχει, και ότι αυτή είναι στύλος και θεμέλιο της αληθείας (Ματθ. 16, 18 & Α΄ Τιμ. 3, 15).
Έτσι οι κληρικοί και οι θεολόγοι του οικουμενισμού προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι Ορθόδοξοι και οι παπικοί ή οι προτεστάντες είναι στον ίδιο βαθμό Χριστιανοί, μολονότι οι μεν διατηρούν το Ευαγγέλιο ανόθευτο, ενώ οι δε κόβουν και ράβουν λόγια του Χριστού και των Αποστόλων όπως τους αρέσει, οι μεν πιστεύουν ότι η Χάρη είναι θεϊκή, οι δε ότι είναι δημιουργημένη, οι μεν βαπτίζονται, οι δε ραντίζονται, οι μεν τιμούν τους Αγίους, οι δε όχι, και άλλα πολλά.
Οι οικουμενιστές ιεράρχες συμπροσεύχονται με αιρετικούς ή μερικοί τελούν και Θεία Λειτουργία με αυτούς παραβαίνοντας τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και των Οικουμενικών Συνόδων, δηλαδή του Χριστού και των Αγίων. Έτσι, αντί να διδάξουν στους αιρετικούς την αλήθεια, για να τους σώσουν από την αίρεση, τους αφήνουν να νομίζουν ότι πιστεύουν ορθά. Παράλληλα αποτρέπουν πολλούς αιρετικούς από το να γίνουν Ορθόδοξοι, για να μη στεναχωρηθούν οι αιρετικοί κληρικοί. Αλλά και πολλοί Ορθόδοξοι σκανδαλίζονται, διότι θέλοντας να αντιδράσουν στον οικουμενισμό καταφεύγουν σε σχίσματα, όπως αυτά του Παλαιού Ημερολογίου. Και ενώ οι οικουμενιστές αγαπούν τους αιρετικούς φίλους τους, μισούν ή αδιαφορούν για όσους δικαιολογημένα διαμαρτύρονται.
Πρόσφατα οι Χριστιανοί οικουμενιστές έκαναν ανοίγματα και στις θρησκείες του Ιουδαϊσμού και του Μουσουλμανισμού. Μερικοί μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι και αυτές οδηγούν στη σωτηρία και ότι όλοι πιστεύουμε στον ίδιο Θεό· με τις ευλογίες, λοιπόν, των οικουμενιστών ανοίγει ο δρόμος για τη θρησκευτική ισοπέδωση στην υφήλιο. Αυτή είναι απαραίτητη για την καθιέρωση της Νέας εποχής, ώστε να έλθει ως κοινός και παγκόσμιος θρησκευτικός ηγέτης όλων των ανθρώπων ο Αντίχριστος.
Πρώτο “θαρραλέο” βήμα της (κάποτε) παραδοσιακής Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον θεομίσητο οικουμενισμό υπήρξε η υποδοχή του πάπα στην Ελλάδα ως εκκλησιαστικού ηγέτη, «επισκόπου Ρώμης», αντί της αποφυγής και καταδίκης του ως αιρεσιάρχη, όπως επιβάλλει η ίδια η Αγία Γραφή (Α΄ Τιμ. 6, 3-5, Τίτ. 3, 10-11 κ.ά.).
Η εγκατάλειψη της αληθείας από τους ορθοδόξους οικουμενιστές αμείβεται εκ μέρους των αιρετικών αδρά, με φήμη και δόξα, χειροκροτήματα, επιδοτήσεις, συμπόσια, ταξίδια και πολιτικά ανταλλάγματα. Εδώ επαληθεύεται αυτό που λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «αγάπησαν τη δόξα που δίνουν οι άνθρωποι παραπάνω από τη δόξα που δίνει ο Θεός» (Ιω. 12, 43). Εμείς, όμως, με υπομονή, πίστη και αγάπη, ας μένουμε σταθεροί και έτοιμοι για την υπεράσπιση της αληθινής Πίστεώς μας στην οποία σώζονται και οι συνάνθρωποί μας και εμείς· αμήν. Γιατί οι καιροί δυσκολεύουν…